Είναι νεαρή δημοσιογράφος και μόλις ολοκλήρωσε το ένθετο της εφημερίδας της για τον Μάη του '68. Η κόπωση, οι πολλαπλές συνεντεύξεις με τα στιγμιότυπα του τότε και του τώρα, η συγκίνηση, τα ερωτήματα και το πηγαινέλα στην Ιστορία, την αποσυντονίζουν. Αφήνει την αυτονόητη πραγματικότητα και, με μοναδικό εργαλείο τις λέξεις, αποτυπώνει την κινούμενη άμμο κάτω από τα πόδια των ανθρώπων, τις τυχαίες ή οργανωμένες για τη συνείδησή τους διαδρομές. Σε μια πόλη που θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε πόλη αφού η ματιά της συγγραφέα εστιάζεται στα εσωτερικά τοπία των ηρώων. Όμως εκείνη πού βρίσκεται μέσα στις αφηγήσεις της;
Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)