Νευρικά τα χτυπήματα στο κουδούνι της εξώπορτας μου χάλασαν το Κυριακάτικο πρωινό χουζούρεμα. "Ποιος είναι;" ρώτησα νευριασμένος κι άκουσα τη φωνή της τρομοκρατημένη. "Η Ρούλα είμαι, η διαχειρίστρια, πλημμυρίσαμε". Ήμουνα μέλος της τριμελούς επιτροπής που "διοικούσε" την πολυκατοικία, η οποία χτίστηκε αντιπαροχή, εκεί που κάποτε υπήρχε η μονοκατοικία με το μυροβόλο κήπο και το πηγάδι του πεθερού μου, του μπαρμπα-Αντρέα, του κηπουρού, με τις πέντε κόρες. Την πέμπτη και μικρότερη κόρη την ερωτεύθηκα, άγουρος ακόμα στης ζωής τα μυστήρια, όπως κι εκείνη, κι ανοιχτήκαμε στο πέλαγος της συζυγικής συμβίωσης με πλοίο τώρα το διαμέρισμα που αναλογούσε στο μερίδιό της. "Να βάλω τις γαλότσες μου", απάντησα και κατεβήκαμε μαζί στο υπόγειο, όπου το άντρο της κεντρικής θερμάνσεως, που είχε νερό μια πιθαμή, τόσο που κινδύνευε ακόμα και η υπόσταση του καυστήρα, που τους χειμερινούς μήνες με την ακάματη λειτουργία του, εξασφάλιζε τη θαλπωρή που έχουν ανάγκη οι ένοικοι μιας ηλικίας.